(2007)

Met mijn directeur is het gezellig kletsen. Vooral als je over films of vrouwen begint, dan weet je zeker dat je het komende half uur niet meer bij je werkplek komt. Dat is gezellig, maar af en toe ook frustrerend, er zullen niet veel mensen zijn die tegen hun baas moeten zeggen: “En nou weer aan het werk.” Meestal gaat dat toch echt andersom. Als ik het druk heb, dan hou ik het meestal maar kort.

De laatste tijd is het weer wat rustig op het werk. Aangezien het de taak van mijn baas is om werk binnen te halen, is het verstandig om hem ook in rustige tijden niet te veel van het werk te houden. Wat dat betreft is hij hoe ik als baas zou zijn: een beetje te laks. Daarom ben ik ook geen baas, maar hij heeft die conclusie nog niet getrokken.

In mijn pauze was ik Bejeweled aan het spelen. Hij vroeg wat het was en ik legde kort even de regels uit en vertelde hem dat ik het spelletje via de briljante games-criticaster Yathzee had ondekt. “Dat moet ik ook even proberen,” zei hij enthousiast en toog zich naar zijn directeurskamer.

Later die middag liep ik zijn kantoor binnen om even iets op te halen en hij leek hard aan het werk. “Moet je kijken,” terwijl hij het scherm naar me toedraaide, “10222 punten.” “Ben je de hele tijd met dat spelletje bezig geweest?” vroeg ik verbaasd, “Ik dacht dat je zei dat je nog drie voorstellen af moest maken?” Nou, dat klopte nog steeds, maar hij wou eerst even mijn high score verbeteren, dat was bij deze gelukt, dus nu ging hij weer aan het werk.

Die avond zette ik de nieuwe high score op 22665 en stuurde de screengrab via een mailtje met de text: “Don’t mess with the master.” De volgende dag verzuchtte hij dat het hem nooit zou lukken om dit te verslaan. Hij had het die ochtend al een paar keer geprobeerd, maar kwam niet verder dan iets over de 1000 punten. Die dag waren er verder vergaderingen, dus aan spelen kwam hij niet toe.

De ochtend daarop was hij speciaal vroeg naar kantoor gekomen voor een paar rondjes Bejeweled. Hij had het namelijk thuis geprobeerd te spelen, maar binnen drie minuten had zijn zoon het overgenomen en riep zijn vrouw dat er nog wel een aantal klusjes te doen waren, als hij dan blijkbaar toch zoveel tijd beschikbaar had? Met twinkeloogjes keek hij me aan: “Wil je zien wat ik tot nu toe gescoord heb?” De teller stond op 32050 en het spel was nog niet voorbij. Dat was om elf uur ’s ochtends. Tegen twaalven was de score uitgelopen tot 44650. Een absolute highscore.

Ik gaf me gewonnen, dat was bijna twee keer zoveel als ik had gescoord. Ik feliciteerde hem met zijn score en gaf aan dat ik het vanaf nu niet meer zou spelen. Hij was lichtelijk teleurgesteld: “Ga je het niet proberen te verbeteren?” “Nee,” zei ik, “want stel nou dat het me lukt, dan doe jij helemaal niks meer op kantoor.” De hoeveelheid voorstellen die nog geschreven moest worden stond ondertussen op vijf.

Dit weekend was ik op internet aan het rondkijken. Ik had alle weblogs weer gehad en ik was weer helemaal bij met alle webcomix. Mijn muis gleed over de Bejeweled bookmark. “Ach, ik geef het nog één kans.” Dat werden er uiteindelijk vier.

De vierde keer had ik beet. Het is namelijk voornamelijk een kansspel, je moet een beetje mazzel hebben met hoe de vormpjes verdeeld worden (vooral de bonus kan je spel behoorlijk door de war gooien.) Na een uur stond de eindteller op 68990.

Ik had de screengrab al gemaakt en stond op het punt hem naar mijn baas te mailen. Maar in plaats van zenden, klikte ik op annuleren. Soms moet je mensen lekker in de waan laten, en als we failliet gaan moet ik op zoek naar nieuw werk. Ook weer zowat.