(2017)

Mark Twain vertelde graag het verhaal van een man die de beste generaal ooit wilde ontmoeten. Nadat de man was komen te overleiden overtuigde hij Sint-Pieter om hem naar de beste generaal ooit te leiden. “Er moet een vergissing zijn geweest, want deze man ken ik, en hij was schoenmaker in ons dorp!” “Ja”, antwoordde Sint-Pieter, “en als hij generaal was geweest, zou hij de beste ooit zijn geweest.”

Dit verhaal bevestigt het gevoel dat al langer bij mij leeft: We krijgen niet allemaal de kans om ons volledige potentieel(en) te benutten.

Gisteren keek ik naar ‘Eddie the Eagle’, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Michael Edwards, de iets te dikke Britse stukadoor die skischans-springer werd, en die geschiedenis schreef tijdens de Olympische Winterspelen van 1988 in Calgary. (Dezelfde Olympische Spelen waar het Jamaicaanse bobsleeteam te zien was, op wie de film ‘Cool Runnings’ is gebaseerd. De regisseur van ‘Eddie the Eagle’ zag ‘Cool Runnings’ met zijn kinderen en dacht: “Waarom maken ze zulke films niet meer?”)

Zoals bij veel ‘gebaseerd op een waargebeurd verhaal’-films, gebeurde ongeveer 5 tot 10% ook precies zoals in de film te zien is. De rest is bij benadering waar. In werkelijkheid was de weg naar de Olympische Spelen een stuk grimmiger. Maar wat waarschijnlijk wel in het echt gebeurde, is dat de meeste mensen hem vroegen zijn droom op te geven. En ik begrijp waarom, want wat Eddie deed was echt levensgevaarlijk. Het strekt hem tot eer dat hij zich hiervan volledig bewust was; hij was geen clown of dwaas.

Wat hij wel was, was een doorzetter. Hij gaf niet op en gaf niet toe aan zijn angsten. Hij werd gehinderd, maar slaagde erin de hindernissen op zijn pad te overwinnen. Hij was niet de beste, maar hij heeft ook nooit de steun gekregen die de besten wel kregen. Zij begonnen vanaf 6-jarige leeftijd, in perfecte omstandigheden, met ondersteunende coaches en veel geld. Het enige wat hij had was zijn vastberadenheid. En de mazzel dat er verder geen schansspringers in Groot Brittannië waren. Gelukkig heeft hij het overleefd en kan hij het verhaal nog navertellen.

Na zijn stunt veranderde het Olympisch Comité de regels, zodat alleen de top 30% van springers naar de Spelen mogen. Dit is waarschijnlijk de juiste keuze geweest, in ieder geval de meest verstandige. Maar ik ben blij dat ‘Eddie’ zijn stempel op de geschiedenis heeft gedrukt. Soms moet je, als je de kansen niet krijgt, ze zelf creëren en de sprong in het diepe wagen.

‘Eddie the Eagle’ (2016) – Drie en een halve ster van de vijf.