(2017)
Ik ben al twee dagen clean. Nou ja, ik heb niet actief naar hem gezocht, maar ik zie hem overal: in de kranten, op Twitter, mensen op straat met rode petjes, onattente klootzakken, de kleur oranje… overal.
Maandenlang heb ik me overgegeven aan nieuws over Trump en ik heb mijn vrienden, mijn familie en mijzelf pijn gedaan. Ik vertelde mijn vriendin mijn dagelijkse Trump-feit, zoals toen hij beweerde dat het oplossen van het Israëlisch-Palestijnse conflict eenvoudig was. Newsflash: dat is het niet, IS HET NIET!!! Zie je hoe snel die man mij gefrustreerd kan maken? Het duurt uren om weer een beetje te kalmeren.
Ik weet zeker dat sommigen van jullie dit gedrag zullen herkennen.
En die klootzak wilde mij die uren niet geven, nee! Er was altijd iets nieuws, een nieuwe clown die hij aanstelde, een nieuwe schadelijke wetgeving die werd geïntroduceerd, een nieuwe voor de hand liggende, flagrante leugen.
Maar het was natuurlijk niet alleen Trump. Het waren de media die hem en zijn fratsen urenlang ontleedden en analyseerden en praatten en praatten. Omdat mensen zoals ik op dat spul klikken, ernaar kijken, retweeten en reageren, liken en delen en… en… natuurlijk hielp het nauwelijks iets.
Ik raakte niet meteen verslaafd aan Trump. Dit zat er al lang aan te komen. Sinds ik op achtjarige leeftijd een paar trekjes Reagan had genomen, wist ik dat dit spul niet goed voor me was. Maar toen zeiden mijn ouders dat ik niet zo moest overdrijven en dat alles goed zou komen.
Later, toen ik twintig was, stapte ik over naar George W. Bush. Dit was al een stuk sterker spul. De man keurde marteling goed, introduceerde een preventieve oorlog en hielp de wereldeconomie naar de gallemiezen. Het was zwaar, maar ik slaagde erin zijn impact op mij te minimaliseren. Ik liet het mijn leven niet te veel beïnvloeden.
Maar Trump, man, Trump. Hij is speciaal. Hij zal dit niet lezen, maar als hij dat zou doen, weet ik gewoon dat hij het geweldig zou vinden dat ik hem speciaal noem. Hij ontvangt elke kleine hoeveelheid lof met open armen, om deze in het zwarte gat stoppen dat zich permanent in hem heeft gevestigd.
Dus ja, ik heb regelmatig een overdosis genomen. Niet alleen Trump, maar ook enorme aantallen Republikeinen en soms een snufje Democraten – maar die laatste doen beduidend minder schade. Ik weet nu alles over gerrymandering, de emolumentenclausule, talk radio, impeachment, de nucleaire triade, enzovoort, enzovoort.
En elke dag groeide de verontwaardiging, de angst, de haat en het verdriet.
Ik begon mijn vertrouwen in de mensheid te verliezen.
Hoe kan zo’n onethische, weerzinwekkende persoon zo machtig worden? Ik heb mijn ideeën, maar die laat ik liggen voor een volgende bijeenkomst. Laat ik zeggen dat egoïsme een sleutelfactor is.
Dus ik stopte. Cold turkey. Geen Washington Post, Politico, The Hill, Colbert, Daily Show, Sam Bee, Seth Meyers, MSNBC, CNN, Jake Tapper, Chris Hayes, David Frum of af en toe Breitbart meer (dat laatste gewoon om te zien wat die betreurenswaardige mensen nou weer aan het doen waren – meestal racisme en domheid).
Het is pas een paar dagen geleden. Maar ik voel nu al dat mijn gezond verstand terugkomt. Focussen op de dingen die er echt toe doen.
Ja, de regering van Trump kan de wereldeconomie opnieuw ondermijnen. Ja, 60% van mijn land zal in de toekomst kunnen overstromen, als hij zijn oorlog tegen het milieu en de wetenschap voortzet. Maar ik ben geen Yank. En dat betekent dat ik het leiderschap van dat land niet rechtstreeks kan beïnvloeden door te stemmen of via donaties. Verstandige Amerikanen zullen de strijd voor ons allemaal moeten voeren. Ik hoop dat ze slagen.
Maar ik sta het niet toe dat dit mijn leven gaat bepalen. Ik ga stoppen met het verspillen van mijn kostbare tijd, aan iemand die duidelijk geen waardige investering is. Ik besteed mijn tijd liever positief. Because love trumps hate!
(Wacht op applaus)