(2023)

Ik vanochtend ontbijten, kijk ik op de klok en blijkt het later te zijn dan ik dacht. Dus even snel ontbijt opgegeten en lunch gemaakt en op naar de bushalte, want mijn liefste had vandaag de auto nodig.

Op een drafje naar de bushalte, maar de bus was 2 minuten te vroeg, zag mij niet zwaaien, en reed de bushalte voorbij. Normaal staan er altijd wel mensen te wachten, maar ja, zomervakantie.

Ik terug naar huis en mijn vrouw gevraagd om me dan bij het station af te zetten. Mooi op tijd voor de trein en dat ging allemaal goed. Bij aankomst een ov-fiets gehuurd, want verbinding naar mijn werk met het openbaar vervoer is slecht, omdat we aan de rand van een industrieterrein zitten.

Bij het ontgrendelen van de ov-fiets een beetje hannesen met mijn ov-chipkaart, maar het slot was los, dus blijkbaar goed geregistreerd. Dacht ik. Eenmaal aangekomen op het werk, had ik toch mijn twijfels, dus ik kijken of ik de fiets ook weer goed van het slot kreeg. Nee dus. Blijkbaar had iemand anders deze fiets vergeten uit te checken. Dat is op zich geen ramp zolang de fiets niet op slot staat, maar ik had ‘m op slot gezet. En dan krijg je ‘m ook niet weer open.

Ik bellen met de NS. De dame waar ik mee sprak was blijkbaar nieuw. Ik werd steeds in de wacht gezet om met een collega te checken. Het wachtmuziekje vrat langzaam stukjes van mijn ziel op. Uiteindelijk hadden we het geregeld: de fiets wordt opgehaald. “Dan nemen ze een nieuwe voor me mee, neem ik aan?” “Nee, de fiets wordt opgehaald en u kunt een nieuwe bij het afhaalpunt ophalen.” Lekker dan.

Vervolgens deelde ik dit met mijn lieftallige vrouw, die ineens bedacht dat vandaag de Hello Fresh box geleverd zou worden en dat die enkele uren in de zon zou staan, aangezien er niemand thuis was. Daar wordt de Hello Fresh box beduidend minder fris van. Dus ik tegen mijn collega’s: “Ik ga thuiswerken”.

Ov-informatie gecheckt: dan moet je nu weg. Ik weet waar de aankomsthalte is, maar de vertrekhalte is er niet tegenover. Na wat zoeken op de kaart, twee straten verder op, bij een afrit. Met wat hollen ben ik gelukkig op tijd. Dus ik appen naar mijn echtgenote: “deze wel gehaald”.

Naast me staat al iemand te wachten. Je kunt de bus niet aan zien komen omdat de afrit naar beneden loopt. Ik op 9292 checken hoe de rest van de reis gaat verlopen: dik tien minuten overstaptijd, dus dat komt wel goed. Na een tijdje zegt die andere gast: “Ik denk dat ‘ ie ons net voorbij gereden is…” Waarschijnlijk omdat we op onze telefoon zaten te kijken. Shiiiitttt… de bus die ik moet hebben gaat maar één keer per uur.

Ik kijk op de klok: door die flinke overstaptijd kan ik toch het redden als ik delen ren. Dus dat besluit ik te doen. En zowaar, met 3 minuten over kom ik op het busstation aan, bezweet en al. En de bus rijdt op tijd, geen aanrijding, wat ik nog wel verwachtte, of een klapband.

Ik in de bus appen met de busmaatschappij over dat de bus ons voorbijgereden is. Hun antwoord: Ja, de bus moet aangehouden worden, anders rijdt de chauffeur door. Ook als alle bussen op die halte naar dezelfde bestemming gaan en er mensen te wachten staan. Lekker klantvriendelijk weer.

Bij aankomst in het dorp waar ik woon remt de bus vrij onverwacht, waardoor ik even mijn balans verlies, maar gelukkig op tijd hervind. Ik stap uit, wil oversteken, maar dat kan niet, want een auto aan de overkant staat half op de rotonde stil. Ik er naartoe: blijkt de motor uitgevallen te zijn. Ik help duwen. “Doet ie dit vaker?”, vraag ik. “Nee, dit is nieuw”, zegt de bestuurder.

Dus ik vermoed dat de schok bij het stoppen van de bus de ongeluksdemoon heeft losgeschud die op mijn rug zat. En die is overgesprongen op deze man. Ik zeg niks! Na hen op het parkeerterrein achter te hebben gelaten, keer ik huiswaarts.

Nu aan het kijken hoe snel we een tweede auto bij elkaar kunnen sparen, maar dan geen Renault, want die houden er blijkbaar spontaan mee op…